Büyüdükçe

             

Dünyaya gözlerimizi açtığımızda

Hiçbir şeyin farkında değildik.

Hep “bir varmış, bir yok muş”larla büyütüldük.

Büyüdükçe, yaşamın tokadını her yiyişimizde

Düşüncemizde alevlenen soruların yanıtlarını ararken,

Kendimizi denizin dalgasında boğuşurken bulduk.

Ve bizler sömürü çarkının kollarında,

Yok olmamak için fabrikada, tarlada, meydanlarda kol kola kenetlendik.

 Adımlarımızı birlikte atarken, güneşe akın ediyorduk.

                     Hüseyin Habip Taşkın

                        05 /12 / 2010